prądu przemiennego
Encyklopedia PWN
elektron. półprzewodnikowy przyrząd przełącznikowy, jednokierunkowy, o 3 końcówkach (elektrodach): anoda A, katoda K i bramka G;
elektroenergetyczna sieć, sieć elektryczna,
zbiór urządzeń powiązanych funkcjonalnie i połączonych elektrycznie, przeznaczonych do przesyłania, przetwarzania i rozdzielania na określonym terytorium wytworzonej w elektrowniach energii elektrycznej oraz do zasilania nią odbiorców;
powstawanie siły elektromotorycznej (SEM) ε w obwodzie elektrycznym obejmującym strumień magnetyczny, który zmienia się w czasie ze względu na zmienną indukcję pola magnetycznego lub ruch obwodu elektrycznego w polu magnetycznym;
fiz. rodzaj maszyny elektrycznej prądu przemiennego, w której zwykle tylko jedno uzwojenie (np. stojana) jest zasilane, a siła elektromotoryczna (SEM) indukowana w obwodzie wtórnym (np. w uzwojeniu wirnika), potrzebna do wytworzenia prądu, a więc i elektromagnetycznego momentu obrotowego, powstaje wyłącznie w wyniku indukcji elektromagnetycznej.
układ elektr. (prostownikowy) wytwarzający napięcie wyjściowe (prądu stałego) o wartości będącej wielokrotnością wartości szczytowej (amplitudy) napięcia wejściowego (prądu przemiennego);
pojazd drogowy silnikowy, dwuśladowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h, przeznaczony do przewozu osób i/lub ładunku, ciągnięcia przyczep albo wykonywania określonych czynności (np. samochód diagnostyczny);
